Ο καθηγητής, η φοιτήτρια & ο «έρωτας»

Η ιστορία που ακολουθεί είναι πραγματική, τα ονόματα, οι ιδιότητες και οι καταστάσεις για ευνόητος λόγους έχουν τροποποιηθεί! Ευχαριστώ την φίλη μου τη Σοφία που μου έδωσε την ιδέα για να γράψω αυτή την μικρή ιστοριούλα «αγάπης» της φίλης μας.

Once upon a time there was a girl and a boy! ωπαααα λάθος παραμύθι, σόρρυ...

Ήταν κάποτε μια κοπέλα, φοιτήτρια νομικής, η Πένυ. Ένα βαρετό πρωινό γύρω στο 2009, αρχές εξαμήνου, που ξέρεις ακόμα ο ήλιος έξω σου κλείνει το μάτι και το μόνο που σκέφτεσαι είναι ο καφές και η βόλτα ή το κρεβατάκι σου, η Πένυ όμως είχε μάθημα.

Είχε πάει νωρίτερα για να πιάσει θέση προτού πλακώσει η λαοθάλασσα φοι-τητών που μετά το πρώτο μισάωρο θα την έκαναν για καφέ. Μπήκε στην άδεια αίθουσα έκατσε μπροστά για να βλέπει και να ακούει και περίμενε μόνη, βυθισμένη στις σκέψεις της.

Η ώρα είχε πάει ήδη 9.15 και είχαν αρχίσει να προσέρχονται τα πληθη επίδοξων δικηγορίσκων, ξέρεις με ύφος και τουπέ πολλών καρδιναλίων, άκουγες πάντού «τι φρούτο θα ΄ναι ο σημερινός;;», λες και του καναν χάρη που έσερναν το κουφάρι τους στο μάθημα... anyway.

Ξαφνικά, μπαίνει μέσα κάποιος που τράβηξε την προσοχή της φίλης μας. Της φαινόταν νέος για καθηγητής αλλά λίγο μεγαλούτσικος για φοιτητής «ποιός ξέρει ίσως κάνει δεύτερο πτυχίο» σκέφτηκε. Από όλο τον κόσμο μέσα στο αμφιθέατρο την πλησίασε και την ρώτησε αν αυτή είναι η σωστή αίθουσα για την Εγκληματολογία, η Πένυ απάντησε καταφατικά. Ο κύριος αυτός απομακρύνθηκε, και πήγε κι ακούμπησε το βιβλίο του στην έδρα.

Η Πένυ δε πίστευε στα μάτια της ότι αυτός θα ήταν ο νέος της καθηγητής! Ξαφνικά η φίλη μας ένιωθε όμορφα που τελικά δε το σκάσε για καφέ με τις φίλες τις.

Για να μην μακρηγορούμε, η Πένυ κοίταξε τι άλλα μαθήματα διδάσκει και άρχισε να πηγαίνει και σε εκείνα τα μαθήματα, τι και αν δε καταλάβαινε πολλά-πολλά επειδή ήταν μάθημα πέμπτου ή έβδομου εξαμή-νου... Το μόνο που ήθελε είναι να τον χαζεύει και να τον ακούει να κάνει όλες αυτές τις δικηγορικοεγκλημα-τολογικές του αναλύσεις!

Αυτό ακούγεται σαν έρωτας με την πρώτη ματία... Η Πένυ άρχισε να διαβάζει πολύ για να του κάνει εντύπωση και να μετέχει ενεργά στα μαθήματα του, μάζευε απορίες, επεδίωκε να πηγαίνει στο γραφείο του για να τον βλέπει για να της εξηγεί κατ' ιδίαν. Ήταν ολόκληρη ιεροτελεστία για αυτήν, τις έδινε γνώσεις που δεν είχε κανένα άλλος και την έκανε να νιώθει ξεχωριστή, ιδιαίτερη...

Ένιωθε πολύ όμορφα αλλά ήταν μονόπλευρο, προφανώς, οι νομικοί είναι αυτοί που γνωρίζουν καλύτερα απ' όλους ποιές είναι οι συνέπειες αν εμπλακεί καθηγητής με φοιτήτρια, άλλωστε δεν είχαν ακουστεί βρώμες ότι ζητάει σεξουαλικές χάρες από φοι-τητριούλες, αυτάααααα μαθαίνονται.

Η Πένυ άρχισε και το συζήταγε πλέον με φίλες τις και φαίνεται ότι το πάθος της όλο και φούντωνε για τον Α.Κ. Εκείνες της έλεγαν πως καλύτερα θα ήταν να τον ξεχάσει και να προχωρήσει στη ζωή της με κάτι πραγματικό και υλοποιήσιμο και όχι κάτι που κινείται μόνο στη σφαίρα της φαντασίας, περίμεναν πως ήταν κάτι περαστικό, φλασία που λέμε.

Εκείνη όμως, όλο και πείσμωνε πιο πολύ, φαίνεται να προσπαθούσε να κεντρίσει τη προσοχή και το ενδιαφέρον του με κάθε δυνατό τρόπο. Η αλήθεια είναι πως ο Α.Κ. ήταν ένας συμπαθής άνθρωπος καλοδιάθετος και πολύ ευγενικός με τους φοιτητές του, γλυκούλης αν και ενίοτε στον κόσμο του...

Σκέψου, είχαν τσακωθεί και μιά-δυό φορές, το πάθος του μαθήματος, τους παρέσυρε που και που, αλλά οι σχέσεις μεταξύ τους ήταν πολύ καλές. Φαίνεται όμως πως η Πένυ οδηγούμενη από το πάθος της είχε μπει σε έναν άλλο κόσμο, σαν να είχε κάποιον περίεργο αποκωδικοποιητή που (παρ)ερμήνευε την κάθε κίνηση του σαν να κρύβει κάτι ή σαν να υπονοεί κάτι... Ήταν όμως έτσι στα αλήθεια;;

Οι φίλες της ανησυχούσαν όλο και πιο πολύ, προσπαθούσαν να την ξεκολλήσουν μα μάταια... Είχαν συγκρουστεί και μερικές φορές μπας και την φέρουν στα συγκαλά της. Όλα όμως έπεφταν στο κενό και έμοιαζε η Πένυ πως όλο και βυθιζόταν σε έναν φανταστικό, υποθετικό κόσμο του, πως θα ήταν η ζωή της μαζί του, πώς την κοιτάει μέσα στο μάθημα ή πως της χαμογελάει ξεχωριστά, ακόμα καιότι «επίτηδες» την ρωτάει μέσα στο μάθημα.

Δε μπορεί να έκαναν τόσο λάθος οι φίλες της, και εκείνη όμως έλεγε ότι δεν ήταν της ιδέας της όλο αυτό...

Δεν έχανε ευκαιρία να βρεθεί κοντά του και να τον πειράξει όσο μπορούσε για τα γυαλάκια του λέγοντάς του πως γέρναγε, Αχχχ και να 'ξερες Α.Κ. τι κρύβονταν πραγματικά πίσω από αυτά της τα λόγια, κάθε φορά.

Ο Α.Κ. όμως φαίνεται πως δε καταλάβαινε και πολλά-πολλά ή δεν ήθελε να ασχοληθεί και να καταλάβει. Σίγουρα η Πένυ δεν ήταν το πρώτο «θύμα» που θρηνούσε, ήταν η τρίτη χρονιά που δίδασκε στην Νομική.

Αποφάσισε να του εξομολογηθεί τον κρυφό της ερωτά, αφήνοντάς του ραβασάκι και μετά από μέρες στριμώχνοντάς τον να μάθει αν το είδε και την άποψή του. Ο Α.Κ. ντράπηκε τόσο πολύ έσκυψε το κεφάλι και την έδιωξε από το γραφείο του. Βέβαια μετά από κάποιο καιρό παγωμάρας όλα επανήλθαν.

Μήπως η αντίδραση του Α.Κ. σχετίζεται με το ότι προφανώς δεν ενδιαφέρεται για την Πένυ και ότι αφενός δε του το επιτρέπει η θέση του; Άραγε να κρύβει κάτι αυτή η ντροπή που ένιωσε;

Το θέμα είναι ότι η Πένυ εξακολουθεί να είναι κολλημένη, και τελικά όλοι έχουμε καταλήξει πως αν δε θέλεις να σωθείς δε σώζεσαι, όπως οι ναρκομανείς ένα πράγμα, αν εκείνοι δεν συνειδητοποιήσουν ότι είναι άρρωστοι και ότι χάνουν τη ζωή, την πραγματική τους ζωή μέσα από τα χέρια τους, έτσι και ένας άνθρωπος που βιώνει μόνος του, ένα περίεργο είδος αγάπης για έναν άλλον!

Δε ξέρω αν είναι έρωτας ή καψούρα,

και αν διαφέρουν αυτά τα δύο, ξέρω όμως πως δεν είναι ότι πιο νορμάλ και υγιές ειδικά για έναν νέο άνθρω-πο. Οι παρωπίδες και οι εμμονές μόνο κακό κάνουν και μόνο πίσω σε κρατάνε κάνοντας σε απλό θεατή της ζωής σου και γεμίζοντάς σε απωθημένα που θα κουβαλάς μιας ζωή...

Πένυ, γύρνα πίσω σε ψάχνουμε με τη Σοφία... ΞΕΚΟΛΛΑ ΡΕ ΦΙΛΕΝΑΔΑ... υπάρχουν κι αλλού σαγκουινιές που κάνουν σαγκουίνια...