Όπως κατάλαβες είναι και πολύ coffeeholic, δεν είμαι από τους ανθρώπους που για να ανοίξει το μάτι τους κάνουν καφέ και μετά βουτάνε το τσιγάρο τους στο καφέ για πρωινό. Σέρνομαι με χάρη ως την κουζίνα, ευτυχώς δεν είναι πολλά βήματα μακριά μου! Πάω πιάνω την κούπα μου, μου την είχε κάνει δώρο ο Αλέξης, όσο ακόμα σπούδαζα στη Ρόδο, σχεδόν σε αυτή την κούπα πίνω πάντα καφέ, και δε φαντάζεσαι πως τα παίρνω αν βλέπω να την έχει χρησιμοποιήσει άλλος και πόσο δε μάλλον είναι στα άπλυτα... ΦΡΙΚΗΗΗΗ! είναι δική μουυυυ γιατί δε το καταλαβαίνουν αυτό; Τέλοσπαντων, πιάνω την κούπα την ακουμπάω μπροστά μου, σειρά έχει να εξετάσω τον βραστήρα, τον ανοίγω... απογοήτευση... πολλά άλατα «Ας τον καθαρίσουν κι οι άλλοι καμιά φορά» έτσι πάω στο μπρίκι, all time classic και έτσι, ποτέ δε με έχει απογοητεύσει! Ο καφές τέλειωσε αλλάααα εγώ όχι δεν πανικοβάλλομαι, έχω καβάτζα! Παίρνω τον καφέ τον ανοίγω και εκεί που είμαι έτοιμη να αρπάξω κάμποσους κόκκους με το κουταλάκι, σαν να αχνοφαίνονται κάτι πιο σκούροι κόκκοι... «Μόνο μη μου πείτε πως είστε ζουζουνοσκουλήκια δε θα το αντέξω» αρχίζω την ανασκαφή στο μικρό κουτάκι και καταλήγω, «Μπα δεν είναι χαλασμένος, μάλλον λίγη υγρασία θα 'ναι, έεεελα τώρα τι μπορεί να πάθω, θα ζήσω στα σίγουρα» και εκεί διακόπτει τη σκέψη μου το κοχλάζον νεράκι στο τσιρτσιρίζον μπρικάκι. Ρίχνω τον καφέ, ρίχνω και αυτές τις μπιλίτσες που το παίζουν ζάχαρη (νομίζω είναι πιο πιθανό να πεθάνω από αυτού του είδους την γλυκαντική ουσία παρά τον χαλασμένο καφέ) και ρίχνω και το νερό, δε τη γεμίζω ως απάνω την κούπα, θα προσθέσω και κρύο νερό. Τί με κοιτάς με απορία; είμαι άνθρωπος και έχω κολλήματα λέμε! Το πρωί δε πίνω φραπέ, θέλω ζεστό καφέ να φτιάξω ακόμα κι αν χρειαστεί να περιμένω να κρυώσει για να τον πιώ! Sooo, what's next ?