Μεταξύ μας, ο τίτλος μου θυμίζει (δεν σκοπεύω να μιλήσω για πωπώχαρτο, ε μη πω κωλόχαρτο... ντροπή) μια παλιά εκπομπή, τουλάχιστον έτσι νομίζω, με τον χαρακτηριστικό τίτλο "χωρίς αναισθητικό" και μετά από ένα γρήγορο γκουγκλάρισμα, μη ξεφτιλιστούμε κιόλας, ναι ήταν υπαρκτή εκπομπή και όχι της φαντασίας μου! Anyway, προχωράμε παρακάτω. 

 

Τί κάνεις λοιπόν εκεί που περπατάς αμέριμνα και από το πουθενά, χωρίς μια ειδοποίηση, χωρίς ένα μήνυμα ή ένα φλας ρε παιδί μου σκάει μια γαμάτη ιδέα την οποία θες να μοιραστείς (καλή ώρα όπως γίνεται σε αυτό το ταπεινό μπλο(γ)κάκι). Είσαι ένας πολύ χαρούμενος άνθρωπος που σκέφτηκες κάτι τόσο φοβερό αλλά φίλε κάτι έχεις ξεχάσει, απέχεις τουλάχιστον μια ώρα (αν όχι παραπάνω) από το σπίτι σου μέχρι να πας να βάλεις τις ιδέες σου στο χαρτί...  Ξέρεις πως δεν κουβαλάς τετράδιο ή κάτι που θα μπορούσε να του μοιάζει ας πούμε! είναι από τις φορές που ούτε η απόδειξη του σούπερ-μάρκετ της περασμένης βδομάδας δεν είναι στη τσάντα σου...ΦΑΚ! τι να το κάνεις το στυλό αν το μόνο που μπορείς να γράψεις με αυτό είναι τα χέρια σου; ακόμα χειρότερο ξέρεις τι είναι να έχεις ένα σωρό χαρτιά μαζί σου και το ρημάδι το στυλό να αρνείται να γράψει οι μύτες του μηχανικού σου τέλειωσαν και το μόνο που σου 'μεινε είναι το μπλάκνο και η γόμα. (μάαααλιτσα, τι να τα κάνω τούτα, δεν έχω τίποτα να σβήσω...άχρηστα κατασκευάσματα του διαβόλου και της νέας εποχής...) 

 

Και κάπου εκεί σε παίρνει από κάτω!!!! Όοοοοοχι, μη, μη πανικοβάλλεσαι και μη στεναχωριέσαι, συνέχισε να επαναλαμβάνεις από μέσα σου πάντα (γιατί μη ξεχνάμε είσαι και σε κοινή θέα) τις ατάκες που σκάνε μια μια οι άτιμες στο μυαλό σου (ούτε παραγγελία να τις έκανες λέμε, η μια καλύτερη από την άλλη λες και είναι κάπου αποθηκευμένες στο αχανές σου σύμπαν και τις ανασύρεις με τη σωστή σειρά) υποτίθεται ότι θα στολίσουν τον ακόμα πιο φαντασμαγορικό σου τίτλο και γουστάρεις και λες «όχι ρε άτιμη μοίρα που με βάρεσες και ξέμεινα από γραφική ύλη την ετούτη την κρίσιμη για τον διαδικτυακό μου κόσμο ώρα!» 

 

ΚΑΙ ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ βρίσκεις εναλλακτική εννοείται και φυσικά δεν εννοώ ότι αρχίζεις το body painting, τι το κουβαλάς το κινητό αν δεν το χρησιμοποιείς σε μια τέτοια στιγμή, αυτό κι αν είναι ώρα ανάγκης!! Σκέφτεσαι ότι θα γράψεις σε μήνυμα τον τίτλο και μια μικρή ακόμα φρασούλα και μόλις πάς σπίτι θα μεγαλουργήσεις, το πληκτρολόγιο και το ποντίκι θα σε αποθεώσουν καθώς θα παίρνουν φωτιά από τον καταιγισμό ιδεών που έχεις, baby you'r on fire λέμε noone can stop you!!! Με υπερηφάνεια γράφεις το μήνυμα το αποθηκεύεις και συνεχίζεις τον δρόμο σου με μια αίσθηση ικανοποίησης βεβαίως βεβαίως!

 

Εννοείται πως ξεχνάς όλο αυτό το συμβάν περνάνε δυο τρεις βδομαδούδες και θυμάσαι ως δια μαγείας εκείνο το περήφανο μήνυμα, τρέεεεχεις να το βρεις όντας σίγουρος πως είναι η μεγάλη ώρα που θα πάρει σάρκα και οστά το κείμενό σου. Το βρίσκεις, το διαβάζεις, παίρνεις τα @@ σου (ε δε βρίζουμε) γιατί έμεινες με τον τίτλο στο χέρι. Απογοητεύεσαι που δε θυμάσαι ΚΑΝ περί τίνος πρόκειται αλλά χέστηκες, νιώθεις φοβερός που ούτε εσύ ο ίδιος δε μπορείς να σε «αποκωδικοποιήσεις» την σκέψη σου γιατί είναι τόοοοοσοσοοοο γαμάτη που πρέπει να σαι σε άλλη διάσταση για να την πιάσεις! 

 

Αυτά λοιπόν παθαίνεις όταν σε πετύχει η σκύλ...εεεμμμ θεά ήθελα να πω έμπνευση και είσαι χωρίς χαρτί.... (από τότε κουβαλάω πάντα μολυβόχαρτα μαζί μου). Αχχχ καημένη μου μοίρα.....