Εδώ και μέρες σκέφτομαι αν πρέπει να γράψω αυτό που θα ακολουθήσει αλλά να σου πω την αλήθεια είτε το γράψω είτε όχι το ένα και το αυτό, οπότε ας πάει το παλιάμπελο!

 

Το θέμα που θέλω να μοιραστώ είναι οι διακρίσεις που οδηγούν σε κρίσεις (για να μην πω κρισάρες) παντός τύπου και καταστάσεις που μάλλον καταλήγουν σε πανωλεθρία και πολλά άλλα... 

 

Σίγουρα όλοι (ή σχεδόν όλοι) σε κάποια φάση της ζωής μας γνωρίσαμε κάποιον άνθρωπο κολλημένο, και λέγοντας κολλημένο δεν εννοώ τον ψυχαναγκαστικό τύπο που συνδυάζει την κάλτσα με το βρακί και τη μπλούζα του (είπαμε αυτά είναι άλλου τύπου φάσεις). Μιλάω κυρίως για ανθρώπους που κρύβουν κάποια πως να το πω ευγενικά.... κάποιο σύνδρομο ανωτερότητας συγκριτικά με κάποιον άλλον (δε ξέρω αν έχεις αρχίσει να με πιάνεις). 

 

​Πρόσφατα λοιπόν και εμένα μου 'λαχε μια τέτοια ψυχοπαθολογική περίπτωση ατόμου. Αυτό το άτομο για κάποιο δικό του ανεξήγητο (βάσει λογικής) λόγο και αιτία έφαγε κόλλημα ή αν θες σκάλωμα με την ύπαρξη μου...

 

Από το πουθενά λοιπόν εμφανίζεται (καλά όχι ακριβώς πουθενά, φέισμπουκ φάση και έτσι) και χωρίς να γνωριζόμαστε στο ελάχιστο άρχισε τα καντήλια, τις προσβολές, τα σεξιστικά σχόλια (με ότι αυτά περιλαμβάνουν) και διάφορα άλλα «πολιτισμένα» σχολιάκια.  Σχολίαζε από το μελαμψό (ή αν θες πιο σκούρο από το κλασικό) δέρμα μου, τα μαλλιά μου επειδή ήταν σγουρά, τον σωματότυπό μου και διάφορα άλλα τέτοια (μιλάμε για σοβαρή περίπτωση παράκρουσης).

 

Το κορυφαίο είναι που μου έκανε υποδείξεις για την καταγωγή μου και για το που ανήκω ή που θα έπρεπε να βρίσκομαι, ιδανικά για το άτομο αυτό θα έπρεπε να βρίσκομαι στο τάδε «κωλοχώρι» της Αφρικής ή σε κάποιο κατσάβραχο της σχετικής ηπείρου. Φαντάζομαι θα έπρεπε να ντρέπομαι ιδιαιτέρως που δεν είμαι ήδη εκεί να βόσκω μύγες κι έτσι...

 

Αυτό όμως που με εξόργισε δεν είναι το περιεχόμενο των λεγομένων ούτε το θράσος (όχι ότι δεν είναι άκρως ενοχλητικά) αλλά το γεγονός πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος (μέχρι τώρα ούτε το γένος δεν έχω αποκαλύψει... ακόμα, αν και ίσως είναι φανερό!) είναι φοιτητής φιλοσοφικής σχολής. Αυτή είναι μια από τις λεπτομέρειες που θεωρώ πως κάνει το όλο στόρι ακόμα πιο τραγικό απ' ότι είναι, αφού εν έτει 2013 ελλείψει λογικής και επιχειρημάτων ο κόσμος καταφεύγει σε τέτοιου τύπου παλαιολιθικές τακτικές «κατατρόπωσης» (μάλλον της αξιοπρέπειάς τους).

 

Το γιατί είναι τόσο τραγικό είναι σχεδόν πασιφανές, αυτός ο σημερινός φοιτητής και αυριανός εκπαιδευτικός (είτε φιλόλογος είτε ιστορικός είτε καθηγητής ξένης γλώσσας) θα διεκδικήσει αύριο-μεθαύριο μια θέση σχετική του αντικειμένου του με ενδεχόμενη είσοδό του στον χώρο της εκπαίδευσης (και ναι τώρα ίσως είμαι εγώ που πρέπει να κάνω την δια-κριση μου).

 

Πες μου πως αυτού του τύπου άνθρωποι με τέτοια ριζωμένα κολλήματα ή κατάλοιπα  θα ανταποκριθούν επαρκώς σε περιβάλλον τάξης αφού κάλλιστα θα μπορεί να κρίνει το Φ, Χ, Ψ μαθητή του από το χρώμα του, τα μαλλιά του, τα μάτια του κλπ; Όπως με ευκολία με «έκρινε» μη γνωρίζοντας με και με μένος αναμασούσε τα «δικά του» δε θα είναι δύσκολο να το κάνει σε κάποιον μικρότερο και «αδυναμότερό» του, για τον μαθητή του;

 

Και επανέρχομαι, πως αυτός ο κομπλεξικός άνθρωπος θα μπορέσει να σταθεί απέναντι σε μια τάξη που μπορεί να έχει διαπολιτισμικό χαρακτήρα χωρίς να βγάλει τα κολλήματά του και χωρίς φυσικά να αδικήσει κανέναν μαθητή του; 

 

Γιατί πρέπει να κρίνουμε και να κρινόμαστε από ΧΑΖΑ δήθεν τάχα «κριτήρια»; 

Φαντάζομαι πως η λογική είναι που έχει πάει περίπατο σε τέτοιες περιπτώσεις και πως η ικανότητα του «σκέφτεσθαι» είναι μάλλον εκτός συζήτησης, καλά δεν αναφέρω καν τον διάλογο...

 

Ξέρω και αυτό είναι χιλιοειπωμένο, αλλά εξακολουθεί να είναι ένα τραγικό και άλυτο πρόβλημα που μας μαστίζει ακόμα και στην εποχή της ενημέρωσης και τεχνολογικής ακμής. 

 

Τέλοσπαντων, δεν θα αναλύσω άλλο τις προβληματικές συμπεριφορές τις κοινωνίας μας απλά θα κλείσω λέγοντας ΠΟΤΕ μην κρίνεις βεβιασμένα, χωρίς να έχεις «απτά» στοιχεία για τον απέναντί σου, δώσε χώρο και χρόνο να σου ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ο άλλος τι μέρος του λόγου είναι, άστον να κάνει μόνος του τα δικά του λάθη και μη προδικάζεις.

 

[Eξαιρετικά αφιερωμένο στον «κύριο» που νόμιζε πως θα με «ρίξουν» τα προβληματικά του σχόλια και που με παρακολουθεί ακόμα και εδώ στέλνοντάς μου απανωτά ανώνυμα email. Tιμή μου λοιπόν που έχω έναν κυριολεκτικά μανιασμένο αναγνώστη]