Σκέψεις ενός πρωτάρη

Μη ρωτήσεις για τον τίτλο... για εφέ τον έβαλα, ίσως επειδή είναι το πρώτο κάτιτις μου σε τούτο το κομμάτι γης, τούτου του cyber κόσμου! (οκ... πολύ δραματικό).

 

Εδώ και κανα 5λεπτο κάθομαι και σκέφτομαι ποιές μπορεί να είναι οι σκέψεις ενός πρωτάρη, θα μου πεις βέβαια πρωτάρη σε τι; σπουδές, δουλειά, σχέση, ζωή; 

 

Εεε λοιπόν νομίζω πως όλοι οι πρωτάρηδες, ή αλλιώς τους ν(ι)ουμπάδες (newbie), τον ίδιο φόβο έχουμε... Φοβόμαστε μην αποτύχουμε, γενικά νομίζω πως ως άνθρωποι τρέμουμε στην ιδέα της αποτυχίας αλλά όταν πρόκειται να ξεκινήσεις κάτι from the scratch που λένε και στο χωριό τους οι Άγγλοι.

 

Όμως κάτι μου λέει πως δεν είναι ο καθαυτός φόβος που μας τρομάζει αλλά κάτι πίσω από αυτόν. Μήπως τελικά είναι το άγχος της δημόσιας αποτυχίας περισσότερο και όχι η ίδια η προσωπική αποτυχία; Ή μήπως πιο πολύ φοβόμαστε τον πιο αυστηρό κριτή που είναι ο εαυτός μας και αυτές τις ερινύες που σε κυνηγάνε και σου λένε τα χίλια μύρια όσα; Μήπως όμως είναι ντροπή παρά φόβος, τί θα ειπωθεί άραγε πίσω από την πλάτη σου; «Θα 'σαι άραγε ο περίγελος για μια ζωή μάλλον.» σου λέει αυτή η καλά κρυμμένη φωνούλα μέσα στο μυαλό σου...  

 

Συμβουλή μου, σταμάτα να ακούς τις φωνούλες αυτές γιατί καμιά φορά στόχος τους είναι να σε τρελάνουν. Τόλμα και ας αποτύχεις, μια αποτυχία ή μια μισή επιτυχία έχει πάντα κάτι να μας διδάξει. Να είσαι περήφανος για όσα έχεις κάνει και μη φοβάσαι να δοκιμάσεις και να δοκιμαστείς και άσε τη φωνούλα να σου λέει για τον γιό της Μαρίκας που δουλεύει σε αυτή την σούπερ-ντούπερ εταιριάρα και παίρνει τόσα, ή σου λέει για την κόρη της φουρνάρισσας που ενώ είναι μικρότερή σου τέλειωσε τις σπουδές της και κάνει τώρα διδακτορικά. 

 

Αυτό κάνω και εγώ και έχω βρεί την υγειά μου που λένε. Κλείνω τα μάτια και τα αυτιά σε ότι με χαλάει και ότι με κάνει να νιώθω λιγότερη των περιστάσεων (συνήθως αυτά είναι αποκύηματα της φαντασίας και της ανασφάλειάς μας). Το άγχος, η αμφιβολία και οι ενδοιασμοί δεν ήταν και ούτε θα είναι ποτέ καλοί σύμβουλοι για κανέναν μας. 

 

So go for it, χωρίς δεύτερη σκέψη! Όλοι υπήρξαμε, θα υπάρξουμε νιουμπάδες κάποια στιγμή στη ζωή μας και άσε την κόρη του μπατζανάκη του φούρναρη να κουρεύεται στη NASA ;)